نگاه آتشین شرر ، جهیده بود

دمی که دل به عشق او تپیده بود

چو قصه ای به رنگ شب پریده بود!

زهیبت ستاره ای ماه نظر
 

ز محبس هوای « من » رهیده بود

در آن شبانه تا سحر پرنده ای
 

مگر دری که جان به تن دمیده بود

به هر دری زدم گشایشی نشد

پیاده ای به پای سر دویده بود!

موج کنار ساحلش دوان دوان

ترنّم رضا رضا (ع) شنیده بود!

به گوش دل در حرمش چه لحظه ها

خسته نفس چو آهوان ، رمیده بود

به مشهد رضای تو کبوتر دلم

چو شبنمی به باغ جان چکیده بود!

چه خوش بود « صبا » ی نوبهار او