ادبیات فارسی
|
ای ساربان این جا بود منزلگه آن یار من منزل بکن تا یک دمی شمعی نهم با جان و تن با اشک دل جاری کنم یک چشمه ای از خون دل تا یکسره جاری شود در راه او خون از بدن شاید که لیلی در دلش در خرگه و در منزلش آبی دهد بر بی نوا مجنون لب تشنه دهن هجران او در رفتنش بر داغ دل داغی نهد بر گشتنش در پیش من چون رفتن زاغ از چمن گفتم بگریم تا ز دل بیرون کنم آه درون وین نیز نتوانم که دل با کاروان شد از وطن او در دلم من غافلم شاید ببینم روی او آن طره ی خوش بوی او گر برنتابد رو ز من حقّا که من از منظرش طرفی نبستم وای دل گر رانده ی آن منظرم شاید که باشم در شجن در وصل یارم جان دهم گر در رهم خاری بود آسان بود بر کندنش گر بر وزد باد و سجن گلبانگ دل افگاران و ناله ی شب های بیداران سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد ماها به کدام آسمانت جویم ؟ سروا به کدام بوستانت جویم؟ حورا به کدام خان و مانت جویم ؟ سرگشته که من نشانت جویم رسم عاشق کشی و شیوه ی شهرآشوبی جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود یک شبی در کوی بی خوابان گذر بنگر آن ها را که مجنون گشته اند کاش عاشقان آتشین ، تشنگی عشق را سبویی می جستند ! کاش لب خشکان دشت بی نوا غنچه ی دل را با اشک ژاله طراوتی می بخشیدند ! دریغا که مرغ دل با تیر غمزه ی دلدار به سوز ناله ی شبگیر ، مبتلا گشت ! دریغا آن دم که آتش خُمخانه ی جانان در بیشه ی اندیشه و خانه ی عقل ، افتاد و به دریای آتشین بدل گشت ! ای دل آغشته به خون ! ای سراسر شور و جنون ! چه زیباست لحظه ای که ماه از افق سر بر زند ! چه زیباست دمی که روزن دل با آفتاب روی محبوب ، منور گردد ! آن جا که سنگ های خاره ی دل ، با آه آتشبار سینه ، نرم و لطیف می شوند ! آه از آن عاشق مهجور ! آه از آن تشنه ی مخمور ! آه از دمی که خدنگ غمزه ی نرگس مخمور ، کبوتر دل را نشانه رفت ! الهی عشق درد بی درمان است ! الهی آتش هجر رخ جانانه ، عاشق آشفته را در کام خود کشید ! هلا ای ابر نیسانی ! بلبل سر مست را چشمه ی عشق باش ! ای قفل فرو بسته ی دل را تو کلید ! ای کعبه ی مقصود ! ای شفای هر نزار ! ای یار غار ! ای که امروز دلم را عشق و فردای دلم را معشوق ! ای دریای تشویش و اظطراب ! تو ای جام جان افزای من ! ای که ابروانت ، محراب ، و دستانم به دعا ! ای ماه نو ! ابرو نما و جلوه کن ! که گوی سر را در کوی تو خواهم باخت !اگر چه داوود دم و چنگ زهره ام گسسته تار است ! اما دف دل را می نالم و به فریاد خوشا دردی که درمانش تو باشی ! خوشا راهی که پایانش تو باشی ! خوشا آن دل که دلدارش تو گردی ! خوشا جانی که جانانش تو با شی ! ( فخرالدین عراقی ) موسی صباغیان . قم . 22 / 8 / 1371 . «ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد در دام مانده باشدصیاد رفته باشد» وامق زهجر دلبراز دیده خون ببارد روزی که خیل عذرا چون باد رفته باشد بیژن چرا ننالد از چاه تنگ و تاریک آهی که در منیژه از یاد رفته باشد آوای نای مجنون از کوه چون در آید ؟ گویی به خاک لیلی بر پاد رفته باشد هاروت و چاه بابل ماروت و دام هایل بندی به پای آن دل صیاد رفته باشد
نظرات شما عزیزان:
به سایت ادبیات پارسی خوش آمدید
ادبیات
|
تبادل
لینک هوشمند
